Gisteren was ik op een vrouwenconferentie in Amsterdam Zuidoost. Het ging ondermeer over vrouwenempowerment en vrouwen in hun kracht zetten. Dit gold absoluut niet voor de mondige vrouwen die op de conferentie aanwezig waren en zichzelf goed konden profileren en zich laten zien. Ik heb me laten informeren over de groep onzichtbare vrouwen in Zuidoost. Zij blijken in schaamte met hun problemen thuis te blijven zitten of ze weten de weg niet te vinden naar een instantie of zij zitten thuis, gevangen binnen de regels die hen door cultuur of echtgenoot wordt opgelegd. Dat is voor mij als mondige vrouw die allerlei kansen creëert en onderneemt soms niet voor te stellen, totdat een van de deelneemsters aan de workshop haar verhaal vertelde. ‘Ik ben 38 jaar lang zo’n vrouw geweest’, begon deze vrouw en ze vertelde dat ze geen vriendinnen had. Ze zorgde voor de familie van haar man en zag bij hoge uitzondering, na weken huilen een enkele keer haar ouders. Haar man mishandelde haar en verbood haar om contact te hebben met haar eigen familie. Dit duurde voort tot dat ze na 38 jaar in staat was om te zeggen, ‘nu is het genoeg!’ Bevrijd en blij keek de vrouw ons aan, een groot applaus van de rest van de deelnemers volgde en de zakdoeken konden weer in de tas.